oder „Ja, wo laufet se denn…?“
Narro, Narro, Lumpehund,
es woaß en jeder, dass se kunnt,
d‘ Fasnet mon ich, isch doch klar,
die friender no viel schöner war!
Domals, als nit Hans un Franz
un au nit en jede, der so ganz
un gar nit hier gebore
als Narro hier hät nint vulore.
Doch en jede, der sich’s leischte ka,
kauft sich ôafach, isch ko klar,
e Scheme do un s‘ Häs vu dert,
un genau des isch vukehrt.
Dass g’schnitzt wird,
g’schniederet un g’molet,
damit om ’s G’schäft jo nit vulodet,
denn es goht sit Johr un Dag
au um de Gori,
den de Dollebätsch so mag.
Un wer hät, wa mr so brucht,
sich no „im Dialekt versucht“,
damit mr mont, er wäre vu hier,
doch ka ner s’nitt, trotz Narro-G’schirr!
So rennt er mit, mit viele hundert,
wa högschtens Fremde nu vuwundert.
En manche schittelt nu de Kopf,
no hupf halt mit, du arme Tropf.
Bisch grad mol on vu jetz‘ Fünftaused,
dieä im Städtle umenander sauset!
Drum isch’s i de Stieble grusig eng,
des, Narro, häsch devu, un Päng!!!
Saisch dem Säger no en Grueß
vum Fidledrimmler Doggder Rueß.
De Bot‘ en Sieg’l hät im Hemd,
falls obe no de Vers vuklemmt!
Schreibe einen Kommentar